Wat heb jij nodig om plezierig en effectief te kunnen samenwerken?

Psychologische veiligheid is een actueel thema en een basisvoorwaarde om als mens te kunnen groeien en bloeien. Daarom is dit altijd de eerste check-in vraag die ik stel aan het begin van iedere training of teamsessie. Zolang we onszelf omringt weten met gelijkgestemde mensen en er weinig op het spel staat, is er meestal niet zoveel aan de hand. Maar wat gebeurt er als de druk, stress of spanning langzaam toeneemt?

Daarom vind ik het belangrijk om onze verwachtingen expliciet naar elkaar uit te spreken en samen vóóraf concrete afspraken te maken over hoe we als groep met elkaar om willen gaan. Wat voor de één de normaalste zaak van de wereld is, hoeft voor de ander namelijk nog niet zo vanzelfsprekend te zijn.

In een tijd waarin polarisatie en grensoverschrijdend gedrag aan de orde van de dag zijn, is het opmerkelijk hoe eensgezind de deelnemers meestal zijn in hun antwoorden. Zo worden ‘respect en vertrouwen’ vrijwel altijd als eerste genoemd. Oh ja, en ‘op tijd koffiepauze’ natuurlijk😊

Meegaand en makkelijk gedrag kan in eerste instantie natuurlijk heel bevorderlijk zijn voor de harmonie en samenwerking, maar als er te lang aan je eigen behoeften of grenzen voorbij wordt gegaan leidt het vaak tot oplopende irritatie, toenemende stress of onredelijke verwachtingen: de emotionele bankrekening. Dit gedrag wordt ook wel ‘zegeltjes sparen’ genoemd. Kritiek of irritatie wordt daarbij net zolang opgespaard totdat je een volle spaarkaart kunt inleveren: ’Ik heb me 10 x aangepast aan jouw wensen en behoeften, dus nu ben ik aan de beurt!’

Als het emmertje eenmaal volgelopen is, helpt het advies ‘om even tot tien te tellen’ meestal ook niet echt meer. Lang opgekropte frustraties komen eruit op een manier die voor niemand prettig is, terwijl je eigenlijk wilt zeggen: ik ben teleurgesteld, geraakt of gekwetst door wat er is gebeurd. Het is een manier van communiceren die je afhankelijk houdt van de reactie van de ander. Toch komt dit gedrag in het dagelijks leven veel vaker voor dan verbindende communicatie waarbij je zonder oordeel uitspreekt wat iets met jóu doet.

Als je ergens last van hebt, heb je wat mij betreft altijd recht van spreken. Hoe beter jij je emoties daarbij kunt verbinden aan je behoeften, hoe makkelijker het voor de ander is om contact te houden en je waar nodig te helpen.

Wat is jouw check-in vraag om samen op een veilige en effectieve manier van start te kunnen gaan?